کلمه "قبیح" در زبان فارسی به معنای ناپسند، زشت، یا نادرست به کار می‌رود. در نگارش و استفاده از این واژه، توجه به چند نکته قواعدی و نگارشی مهم است:

1. تلفظ و نوشتار: کلمه "قبیح" به صورت "قَبیح" تلفظ می‌شود. توجه به حروف 'ق' و 'ب' و 'ح' و حرکت‌ها (فتحه) در نوشتن این واژه اهمیت دارد.

2. نحو جملات: این واژه معمولاً در جملات توصیفی و تحصیلی به کار می‌رود. مثلاً:

   • رفتار او قبیح است.
   • این عمل قبیح به شمار می‌آید.

3. کاربرد در متون ادبی: "قبیح" می‌تواند در متون ادبی و شعر به عنوان صفت برای توصیف ویژگی‌های منفی یک موضوع استفاده شود.

4. آغاز جملات: بهتر است کلمه "قبیح" در میانه یا پایان جمله قرار گیرد، زیرا شروع جمله با این کلمه ممکن است نامطلوب به نظر برسد، مگر در موارد خاص.

5. نقش جملات: "قبیح" معمولاً به عنوان صفت به کار می‌رود و با اسم‌هایی که توصیف می‌کند، مرتبط است. به عنوان مثال:

   • "کردار قبیح او"
6. ترکیب با سایر واژگان: این کلمه می‌تواند با دیگر صفات یا قیدها برای توصیف دقیق‌تر به کار رود. مثلاً:
   • "رفتار قبیح و غیرمحترمانه"

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی و به شکل جذاب و مؤثری از کلمه "قبیح" در نوشتار و مکالمات فارسی استفاده کرد.

1. رفتار او در مهمانی بسیار قبیح و ناپسند بود و همه را شگفت‌زده کرد.
2. بیان نظرات توهین‌آمیز در فضای عمومی، قبیح و غیرقابل قبول است.
3. قضاوت‌های زودهنگام درباره دیگران نه تنها نادرست است بلکه قبیح نیز به شمار می‌آید.