کلمه «گرچه» یک اصطلاح شرایطی در زبان فارسی است که معمولاً برای آغاز یک جمله یا بخشی از جمله‌ای استفاده می‌شود که حاوی یک قید یا شرط است. این واژه به معنای «با اینکه» یا «اگرچه» به کار می‌رود و می‌تواند در جملات مختلف به کار رود. در زیر بعضی از قواعد نگارشی و دستوری مربوط به کلمه «گرچه» آورده شده است:

1. موقعیت زمانی: کلمه «گرچه» معمولاً در ابتدای جمله یا در وسط جمله به کار می‌رود.

   مثال:

   • گرچه باران می‌بارد، ما به پارک می‌رویم.
   • ما به پارک می‌رویم، گرچه باران می‌بارد.

2. هم‌نشینی: بعد از «گرچه» معمولاً یک جمله به صورت مستقل یا یک عبارت شرطی می‌آید.

   مثال:

   • گرچه او دیر آمد، اما جلسه هنوز ادامه داشت.

3. نقطه‌گذاری: پس از «گرچه»، می‌توان از ویرگول استفاده کرد، به ویژه اگر جمله‌ای که بعد از آن می‌آید پیچیده باشد.

   مثال:

   • گرچه او بسیار تلاش کرد، موفق نشد.

4. مخالف‌نمایی: استفاده از «گرچه» باعث ایجاد تضاد بین دو بخش جمله می‌شود، بنابراین باید مراقب باشید که جملات به خوبی این تضاد را نمایش دهند.

   مثال:

   • گرچه او خیلی زحمت کشید، اما نتوانست در امتحان قبول شود.
5. حالت‌های مترادف: در مواقعی می‌توان از کلمات مشابه «اگرچه» یا «با اینکه» نیز استفاده کرد، ولی باید توجه داشت که هر یک ممکن است به طور جزئی تفاوت‌هایی در مفهوم و کاربرد داشته باشند.

به طور کلی، «گرچه» یک حرف ربط است که برای بیان معانی تضاد و استثنا به کار می‌رود و توجه به نکات نگارشی و دستور زبان در استفاده صحیح از آن اهمیت زیادی دارد.

1. گرچه باران می‌بارید، اما ما تصمیم گرفتیم به پیاده‌روی برویم.
2. او گرچه خیلی مشغول بود، اما همیشه برای کمک به دوستانش وقت می‌گذارد.
3. گرچه درس‌هایی که خوانده بود دشوار بودند، اما او موفق شد در امتحان نمره خوبی بگیرد.