عبارت "گوایی داشتن" به معنای قابلیت یا توانایی گفتن یا بیان کردن چیزی است. در زبان فارسی، برای استفاده صحیح از این عبارت و نگارش مرتبط با آن، رعایت چند نکته مهم است:

1. نحو: عبارت "گوایی داشتن" معمولاً به عنوان یک جمله وصفی به کار می‌رود. برای مثال: "او گوایی خوبی دارد" یا "این فرد در بیان نظراتش گوایی دارد."

2. صرف و نحو: توجه به فعل و فاعل در جملات بسیار مهم است. در اینجا، "داشتن" به عنوان فعل اصلی و "گوایی" به عنوان مفعول به کار می‌رود.

3. کاربرد: این عبارت معمولاً در متون رسمی و ادبیات به کار می‌رود و در زمینه‌های مختلفی از جمله سخنرانی، نوشتار و یا توصیف شخصیت‌ها قابل استفاده است.

4. نکات نگارشی:

   • استفاده از علامت‌های نگارشی به درستی (نقطه، ویرگول، ...) برای تفهیم بهتر.
   • رعایت اصل برجستگی و شفافیت در نوشتار.
5. جملات نمونه:
   • "او در سخنرانی‌های خود همیشه گوایی بالایی دارد."
   • "برای یک معلم، گوایی داشتن در انتقال مفاهیم بسیار اهمیت دارد."

با رعایت این نکات می‌توانید به طور مؤثر از عبارت "گوایی داشتن" در نوشته‌ها و گفت‌وگوهای خود استفاده کنید.