لام الف در زبان فارسی یکی از حروف مهم است که به صورت شناخته‌شده‌ای در ابتدای برخی واژه‌ها به کار می‌رود. قواعد نگارشی و کاربردی مربوط به این حرف به شرح زیر است:

1. نوشتن لام الف: لام الف به صورت «لا» و به صورت واحد و یکجا نوشته می‌شود. به عنوان مثال در واژه‌هایی مانند «اله»، «اسلام» و «احمد».

2. استفاده به عنوان حرف تعریف: لام الف به عنوان حرف تعریف، به واژه‌هایی که بعد از آن می‌آیند، معنا و مفهوم خاصی می‌بخشد. به عنوان مثال، واژه «کتاب» می‌تواند به «کتاب» عمومی اشاره کند، اما «الکتاب» به کتاب خاصی اشاره می‌کند.

3. حالت‌های صوتی: لام الف به دلیل ادغام با الف، به صورت یک آوای واحد به نظر می‌رسد. در برخی گویش‌ها ممکن است تلفظ آن کمی متفاوت باشد، اما در نوشتار فارسی به صورت ثابت «لام الف» نوشته می‌شود.

4. تلفظ و تأکید: در مواردی که لام الف در ابتدای جملات یا عبارات قرار دارد، تأکید خاصی به جمله می‌بخشد و معمولاً در متون ادبی و رسمی بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

5. حذف لام الف: در برخی از مترادف‌ها و عبارات، لام الف قابلیت حذف را دارد، ولی در این صورت معانی و مفهوم جمله ممکن است دچار تغییر شود. به عنوان مثال، «لام الف، نه لام» می‌تواند به یک قاعدهٔ کلی برای استفاده از آن تبدیل شود.

این قوانین و قواعد به شفافیت و دقت در استفاده از لام الف در نوشتار و گفتار فارسی کمک می‌کند.