کلمات "لنگ" و "لوک" هر کدام قواعد خاصی در زبان فارسی دارند. در زیر به بررسی این دو کلمه و نکات نگارشی آن‌ها می‌پردازیم:

کلمه "لنگ"

1. تعریف و کاربرد:

   • "لنگ" به معنای فردی است که در راه رفتن ناتوان است یا به خاطر آسیب یا نقصی در یکی از پاها به درستی نمی‌تواند راه برود.
   • همچنین می‌تواند به معنای "ناتوان" یا "کم توان" در زمینه‌های دیگر نیز به کار رود.
2. قواعد نگارشی:
   • نقطه‌گذاری: اگر در جملات توصیفی یا توجیهی از این کلمه استفاده می‌شود، باید به ساختار جمله و نوع بیانی که به کار می‌برید توجه کنید و جملات را به گونه‌ای تنظیم کنید که معنا کاملاً منتقل شود.
   • ترکیب با دیگر واژه‌ها: این کلمه ممکن است با دیگر واژه‌ها ترکیب شود (مثلاً: لنگ‌زبان) و استفاده از خط تیره در این گونه ترکیبات رایج است.

کلمه "لوک"

1. تعریف و کاربرد:

   • "لوک" به معنای حالت خاصی از منظر یا جلوه می‌باشد که به طور خاص در زبان محاوره‌ای استفاده می‌شود.
   • همچنین در برخی محافل و فرهنگ‌ها ممکن است به معنای ظاهر یا سبک خاصی هم اشاره داشته باشد.
2. قواعد نگارشی:
   • نقطه‌گذاری: مشابه "لنگ"، در جملات توصیفی استفاده از این کلمه نیز نیاز به دقت در ساختار دارد.
   • استفاده در جملات: این کلمه عموماً در جملات توصیفی و به منظور ذکر خاصیت یا ویژگی یک چیز به کار می‌رود.

نکته عمومی در استفاده از این کلمات:

• رعایت اصول نگارشی: در نوشتار، اصول نگارشی مانند فاصله‌گذاری، استفاده از علائم نگارشی و ترکیب واژه‌ها عموماً باید رعایت شود تا خوانایی متن حفظ شود.
• همگرایی با بافت متن: توجه به بافت و مضمون کلی متن در استفاده از این کلمات بسیار مهم است؛ باید مطمئن شوید که این کلمات با مضمون کلی متن سازگارند و به زیبایی و وضوح متن افزوده می‌شوند.

با رعایت این نکات می‌توانید از کلمات "لنگ" و "لوک" به درستی در نوشتار خود استفاده کنید.

1. بعد از چند ساعت پیاده‌روی، پاهایش لنگ شد و نتوانست به راحتی ادامه دهد.
2. آن روز به بازار رفتم و یک لوک رنگارنگ برای میهمانی خریداری کردم.
3. حیوانات در جنگل به دنبال غذا بودند، اما گاهی اوقات هم از ترس شکارچیان لنگ و لوک می‌رفتند.