کلمه "اعوذ" از ریشه عربی است و به معنای پناه بردن به خداوند از هر چیز ناخواسته یا آزاردهنده به کار می‌رود. در فارسی، این کلمه معمولاً در جملاتی از نوع دعا یا ذکر به کار می‌رود. در زیر به نکات نگارشی و استفاده از این کلمه اشاره می‌شود:

1. نحوه نگارش: کلمه "اعوذ" معمولاً به شکل صحیح و با اعراب‌گذاری مناسب نوشته می‌شود، اما در متون غیررسمی، اعراب‌گذاری ممکن است نباشد.

2. استفاده در جملات: هنگام استفاده از "اعوذ"، معمولاً پس از آن باید از قید "به" استفاده کرد تا مشخص شود به چه چیزی پناه برده می‌شود. مثلاً: "اعوذ بالله من الشیطان".

3. جملات دعایی: این کلمه معمولاً در دعاها، آیات قرآن و ذکرها استفاده می‌شود. بنابراین، در نوشتارهای دینی و ادعیه به کار می‌رود.

4. حفظ جهات اخلاقی: وقتی از این کلمه استفاده می‌کنی، حتماً به محتوای آن توجه داشته باش و به معنای عمیق پناه بردن به خداوند در موقعیت‌های دشوار دقت کن.

5. فاصله‌گذاری: در جملات، باید به فاصله‌گذاری بین کلمات توجه شود تا خوانایی متن حفظ شود.

به طور کلی، "اعوذ" یک کلمه دینی و معنوی است که به درستی در متون مربوط به دین و دعاها مورد استفاده قرار می‌گیرد.