کلمه "مدیحه" که به معنای ستایش و شعر یا نثر ستایشی به کار می‌رود، قواعد خاصی در زبان فارسی و نگارشی دارد. در زیر به برخی از این قواعد اشاره می‌کنم:

1. رسم‌الخط: کلمه "مدیحه" به صورت «مدیحه» نوشته می‌شود و با «ه» در پایانش ختم می‌شود.

2. جنس کلمه: "مدیحه" یک اسم مؤنث است. لذا در جملات باید به این نکته توجه کرد که اگر از صفت یا ضمیر استفاده می‌شود، باید با مؤنث بودن آن مطابقت داشته باشد.

3. قواعد صرف و نحوی:

   • در جملات، "مدیحه" می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مکمل به کار رود. برای مثال:
     • فاعل: «مدیحه‌ای زیبا خوانده شد.»
     • مفعول: «او مدیحه‌ای را سرود.»

4. جایگاه در جمله: به طور معمول، "مدیحه" می‌تواند در ابتدای جمله، میانه یا انتهای آن قرار بگیرد، اما باید توجه داشت که جایگاه آن بر ساختار و معنای جمله تأثیر می‌گذارد.

5. استفاده‌های مختلف: در متون ادبی، "مدیحه" اغلب به عنوان یک فرم شعری خاص به کار می‌رود و در زمینه‌های مذهبی و عرفانی نیز کاربرد دارد.

6. تلفظ: تلفظ صحیح آن «مَدِیحَة» است که تاکید بر حرف دال است.

توجه به این نکات می‌تواند به نگارش بهتر و صحیح‌تر متن‌هایی که شامل این واژه هستند، کمک کند.

1. مدیحه‌ای که در مراسم تولد خوانده شد، تمامی حاضران را تحت تأثیر قرار داد.
2. شاعران بزرگ همیشه از قدرت کلام برای نوشتن مدیحه‌های زیبا استفاده کرده‌اند.
3. او به خاطر مدیحه‌ای که برای معلمش نوشته بود، جایزه ویژه‌ای دریافت کرد.