کلمه "مرحومه" به معنی زن مرحوم و یا زنی که از دنیا رفته است، در نگارش و استفاده‌های رسمی و غیررسمی با برخی اصول قواعد فارسی و نگارشی همراه است. در ادامه به تعدادی از این قواعد اشاره می‌کنم:

1. استفاده‌ی صحیح: کلمه "مرحومه" به عنوان صفت مضاف به اسم مؤنث به کار می‌رود. برای مثال، "مرحومه فاطمه" به معنای "فاطمه‌ ای که از دنیا رفته است".

2. نشانه‌های جمع: این واژه را نمی‌توان به شکل جمع (مرحومات) به کار برد. برای جمع‌آوری نام‌های زنان مرحوم، معمولاً از عبارت "زنان مرحوم" استفاده می‌شود.

3. تطابق در اسم: در مواردی که در متنی به چند زن مرحوم اشاره می‌شود، بهتر است از "مرحومه‌ها" یا "زنان مرحوم" به جای "مرحومه‌ها" استفاده شود، چرا که "مرحومه" به بکارگیری در حالت مفرد مورد نظر است.

4. نحوه‌ی نوشتن: به مانند دیگر کلمات فارسی، "مرحومه" باید بدون هیچ‌گونه فاصله یا علامت اضافی و با قلم خوانا نوشته شود.

5. بین شخصیت‌ها و نقش‌ها: در متون رسمی، هنگام اشاره به شخصیت‌های شناخته‌شده و با اهمیت در جامعه، استفاده از "مرحومه" و ذکر نام آنها احترام و اعتبار را نشان می‌دهد.

6. نحوه‌ی نگارش: هنگام نوشتن "مرحومه"، توجه به اعراب‌گذاری (زیر یا بالای حروف) در متن‌های ادبی و رسمی نیز می‌تواند اهمیت داشته باشد.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "مرحومه" به شکل صحیح و مؤدبانه استفاده کرد.

1. مرحومه مادرم همیشه به ما درس‌های زندگی را با مهربانی آموزش می‌داد.
2. در مراسم یادبود مرحومه خاله‌ام، همه با یادآوری خاطرات خوب او گریه و خنده کردند.
3. مرحومه استاد فرهنگی بزرگی بود که تأثیر زیادی بر جوانان شهر گذاشت.