ملفوظ

کلمه «ملفوظ» در زبان فارسی به معنای «آنچه که بیان شده» یا «بیان‌شده» است و معمولاً در متن‌های رسمی یا ادبی به کار می‌رود. در مورد قواعد نگارشی و استفاده از این کلمه، موارد زیر قابل توجه است:

1. استفاده صحیح: کلمه «ملفوظ» باید به‌عنوان صفت یا اسم در جمله‌ها به‌درستی به کار رود. به عنوان مثال:

   • "نکات مهم را در فایل ملفوظ گنجانده‌ایم."

2. نویسه‌نگاری: این کلمه به صورت «ملفوظ» نوشته می‌شود و نباید در نوشتار به‌صورت دیگری تغییر یابد.

3. تکیه کلام: در مکالمات غیررسمی، ممکن است این کلمه کمتر استفاده شود، بنابراین در متون علمی و ادبی بیشتر دیده می‌شود.

4. تطابق با سایر واژه‌ها: هنگامی که این کلمه در کنار دیگر واژه‌ها قرار می‌گیرد، باید به جنس و شمار آن‌ها توجه کرد. مثلاً "کلمات ملفوظ" برای جمع و "عبارت ملفوظ" برای مفرد.

5. استفاده در متون قانونی: در متون حقوقی و قانونی، این کلمه برای اشاره به مواردی که به‌طور شفاهی یا کتبی بیان شده، کاربرد فراوانی دارد.

با رعایت این قواعد، می‌توانید از کلمه «ملفوظ» به‌درستی استفاده کنید.

1. او در سخنرانی خود از واژه‌های ملفوظ استفاده کرد که تاثیر عمیقی بر شنوندگان داشت.
2. شعرهای قدیمی معمولاً با الفاظ ملفوظ و زیبا به دل‌ها می‌نشینند.
3. در این کتاب، نویسنده به تحلیل ملفوظات بزرگان ادب فارسی پرداخته است.