کلمه "موجود مجرد آسمانی" به ترکیب و توصیفی اشاره دارد که در ادبیات و فلسفه، به ویژه در مباحث مرتبط با موجودات غیرمادی و به طور کلی در عرفان و فلسفه اسلامی مورد بحث قرار می‌گیرد. در زیر به قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این ترکیب می‌پردازیم:

1. فاصله‌گذاری: در نوشتن عبارات، باید به فاصله گذاری صحیح میان کلمات توجه کرد. به عنوان مثال، "موجود مجرد آسمانی" باید بدون فواصل اضافی و به شکل صحیح نوشته شود.

2. تأکید بر وضوح: در نگارش، باید از واژه‌ها و اصطلاحات به گونه‌ای استفاده شود که مفهوم به وضوح منتقل شود. اگر از اصطلاحاتی مانند "موجود مجرد آسمانی" استفاده می‌شود، باید به خواننده توضیح داده شود که چه معنایی دارد.

3. وجههٔ رسمی یا غیررسمی: هنگام نوشتن، باید مشخص شود که متن برای یک مخاطب عمومی است یا تخصصی. اگر متن برای یک جمع علمی یا فلسفی نوشته می‌شود، باید بیشتر به جزئیات و توضیحات بپردازید.

4. استفاده از علائم نگارشی: اگر کلمه‌ی "موجود مجرد آسمانی" در یک متن طولانی‌تر به کار می‌رود، استفاده از علائم نگارشی مانند ویرگول یا نقطه در جاهای مناسب الزامی است تا خوانایی متن افزایش یابد.

5. ترکیب‌های وصفی و اضافی: اگر لازم باشد، می‌توان به این عبارت توصیفاتی مانند "غیرمادی" یا "فراخود" اضافه کرد تا مفهوم دقیق‌تری به دست آید.

در نهایت، در متون فلسفی یا عرفانی، بهتر است که مفهوم واژه‌ها و ترکیبات به خوبی شرح داده شود تا خواننده با زمینه فرهنگی و فلسفی مرتبط با آنها آشنا شود.