در زبان فارسی، کلمه "مولا" به معنای سرپرست، صاحب یا آقا به کار می‌رود و به‌خصوص در متون دینی و مذهبی اهمیت ویژه‌ای دارد. در نگارش این کلمه و استفاده صحیح از آن، نکات زیر را باید مد نظر قرار داد:

1. نوشته شدن: کلمه "مولا" به صورت صحیح باید با توجه به قواعد املایی فارسی نوشته شود. به عنوان مثال، باید حتماً از حروف فارسی استفاده کرد.

2. استخوان بندی معنایی: "مولا" می‌تواند در متون مختلف به معانی متفاوتی اشاره داشته باشد. لذا در هنگام نوشتن یا صحبت درباره آن، باید به بافت جمله توجه کرد.

3. نقل قول: اگر "مولا" در یک متن دینی یا ادبی به‌عنوان یک عنوان خاص یا نام یک شخص (مانند مولای متقیان علی (ع)) به کار می‌رود، باید به صورت صحیح و محترمانه نوشته شود.

4. توجه به جمع و مفرد: "مولا" در جمع به "اولیا" تغییر می‌کند که در نوشتار باید به آن توجه کرد.

5. استفاده از قیدها و صفت‌ها: برای توصیف "مولا" می‌توان از قیدها و صفت‌های مرتبط مانند "عظیم"، "بزرگوار" و ... استفاده کرد.

6. عدم کسر عفت: در نوشتارهای دینی، باید نسبت به احترام و ادب در به کار بردن واژه "مولا" توجه کافی داشت و از استفاده ناپسند یا بی‌احترامی چشم‌پوشی کرد.

به‌طور کلی، نگارش "مولا" باید با دقت و احترام همراه باشد و از آن در متون مناسب و بجا استفاده شود.

1. مولا علی (ع) به عنوان اولین امام شیعیان، همواره نماد عدل و انصاف در تاریخ اسلام بوده است.
2. در دعای کمیل، ما از مولا و سرپرست خود می‌خواهیم که ما را در سختی‌ها یاری کند.
3. مولا، همواره به پیروانش توصیه می‌کردند که به علم و معرفت بپردازند و در راه حقیقت گام بردارند.