کلمه "چامه‌گو" به معنای شاعر یا کسی است که شعر می‌گوید، از دو بخش "چامه" و "گو" تشکیل شده است. در اینجا به نکات نحوی و نگارشی مرتبط با این واژه اشاره می‌کنم:

1. هریک از اجزای کلمه:

   • "چامه": به معنای شعر یا قطعه‌ی ادبی است و در فارسی به عنوان یک واژه‌ی مستقل نیز استفاده می‌شود.
   • "گو": به معنای گفتن و بیان کردن؛ در اینجا به معنای کسی است که شعر می‌گوید.

2. نقطه‌گذاری:

   • اگر "چامه‌گو" در انتهای جمله استفاده شود، بسته به ساختار جمله، ممکن است به نقطه یا علامت نگارشی دیگری نیاز باشد.
   • در صورتی که خواستید از آن در وسط جمله استفاده کنید، نیازی به علامت خاصی نیست.

3. نوشتار صحیح:

   • توجه کنید که "چامه‌گو" بدون فاصله نوشته می‌شود و "ـ" (ماده جزیی) به کار می‌رود.

4. قید و صفت:

   • در جمله‌ها می‌توان از "چامه‌گو" به عنوان اسم استفاده کرده و صفت‌ها و قیدهای دیگری را به آن نسبت داد. مثلاً: "او یک چامه‌گوی بزرگ است."
5. صرف و نحو:
   • در برخی جملات، "چامه‌گو" می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مضاف‌الیه استفاده شود.

در نهایت، استفاده از "چامه‌گو" در متون ادبی و شاعرانه رایج است و می‌توان آن را در قالب‌های مختلف شعری یا نثرهای دلنشین به کار برد.

1. در جشنواره شعر، شاعر معروف به عنوان چامه‌گو برتر انتخاب شد و همه را مجذوب سخنانش کرد.
2. چامه‌گوها با هنر کلام خود می‌توانند احساسات عمیق زندگی را به بهترین شکل به تصویر بکشند.
3. آن جوان با صدای دلنشین خود به عنوان چامه‌گو در میان جمع، شعرهایی زیبا را خواند و احساسات حاضران را تحت تاثیر قرار داد.