کلمه "خداوندی" در زبان فارسی به معنای مربوط به خداوند و شامل صفت و ویژگی‌های او است. در اینجا به برخی از نکات و قواعد نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. نقطه‌گذاری: در متونی که کلمه "خداوندی" به کار رفته، باید به نگارش صحیح جمله و استفاده از نقطه‌گذاری‌های مناسب توجه کرد. مثلاً اگر این کلمه در ابتدای جمله قرار گیرد، باید با حرف بزرگ نوشته شود: "خداوندی".

2. نحوه استفاده: این کلمه معمولاً به عنوان صفتی برای اشاره به کیفیت و ویژگی‌های الهی به کار می‌رود. مثلاً: "خصوصیات خداوندی شامل رحمت و عدالت است."

3. ترکیب‌های مرتبط: ممکن است از این کلمه در ترکیب‌های مختلف نیز استفاده شود، به عنوان مثال: "خداوندی رحمت"، "خداوندی علم و حکمت"، و غیره.

4. جایگاه در جمله: این کلمه می‌تواند به عنوان یک صفت در جملات به کار رود یا به تنهایی به عنوان اسم به کار رود. بنابراین باید با توجه به ساختار جمله، جایگاه آن مشخص شود.

5. تنوع زبانی: در متون ادبی و مذهبی، ممکن است به شکل‌های مختلف هم‌چون "خداوند"، "الله"، یا "پروردگار" نیز به کار رود که همگی می‌توانند معانی مشابهی داشته باشند.

به یاد داشته باشید که در نگارش رسمی و متون ادبی، باید به دقت و زیبایی بیان توجه شود و کلمات به درستی و مطابق با قواعد زبان فارسی به کار روند.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "خداوندی" در جملات آورده شده است:

1. خداوندی که به همه مخلوقاتش عشق می‌ورزد، همیشه در کنار بندگانش است.
2. او به خداوندی اعتقاد دارد که عدالت و رحمتش بی‌پایان است.
3. در دل هر انسانی، نشانه‌ای از خداوندی وجود دارد که راه را نمایان می‌سازد.
4. دعا کردن به خداوندی که همه چیز در دست اوست، آرامش خاصی به انسان می‌دهد.
5. هر بار که به طبیعت نگاه می‌کنم، قدرت و عظمت خداوندی را احساس می‌کنم که آفرینش را به وجود آورده است.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!