کلمه "خماخسرو" یک واژه‌ی خاص است و معمولاً در متون ادبی یا شعر فارسی استفاده می‌شود. این واژه به معنی "پادشاه" یا "سلطان" بوده و در واقع به عنوان لقبی برای برخی از پادشاهان یا شخصیت‌های تاریخی به کار رفته است. در نوشتار فارسی، به خصوص در اشعار و متون قدیمی، این نوع واژه‌ها ممکن است با قواعد خاصی همراه باشند.

نکات نگارشی و قواعد استفاده از "خماخسرو" در متن:

1. قلم و فونت: بهتر است برای متونی که به آن اشاره می‌شود از قلم ساده و خوانا استفاده کنید. در متون ادبی، می‌توان از فونت‌هایی که حالت کلاسیک دارند استفاده کرد.

2. جعل ادبی: در صورتی که این واژه در شعر یا نثر ادبی به کار می‌رود، باید با توجه به قافیه و وزن شعر و همچنین زمینه یادآوری تاریخی یا اسطوره‌ای به کار رود.

3. نقطه‌گذاری: توجه به نقطه‌گذاری در تأکید یا تفکیک جملات مهم است. اگر "خماخسرو" بخشی از یک جمله باشد، باید از علامت‌های نگارشی مانند ویرگول، نقطه و... به طور صحیح استفاده شود.

4. استفاده در متون قدیمی: اگر در متون قدیمی‌تر یا مربوط به ادبیات کلاسیک فارسی به کار می‌رود، باید با تأکید بر روی مفهوم تاریخی‌اش، درک درستی از زمان و مکان زمانی که این واژه به کار رفته است، داشته باشید.

5. معادل‌های جایگزین: در برخی موارد، بسته به متن، می‌توانید از معادل‌های دیگر مانند "پادشاه" یا "سلطان" به جای "خماخسرو" استفاده کنید، اما در این صورت باید به دقت مفهوم مورد نظر را حفظ کنید.

اگر سوال خاصی درباره‌ی کاربرد یا ساختار جمله با این واژه دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!

البته! در اینجا سه جمله با کلمه "خماخسرو" آورده شده است:

1. خماخسرو یکی از شخصیت‌های مهم داستان‌های ایرانی است که در بسیاری از افسانه‌ها به عنوان پادشاهی با خرد و دانایی معرفی می‌شود.
2. در شاهنامه، خماخسرو به عنوان نماد صلح و عدالت به تصویر کشیده شده و مردم به او به خاطر فداکاری‌ها و حکمتش احترام می‌گذارند.
3. داستان‌های مربوط به خماخسرو به ما یادآوری می‌کند که در مقابل چالش‌ها و مشکلات، همیشه باید با حکمت و تدبیر برخورد کنیم.