کلمه "خواب بستن" به معنای خوابیدن یا به خواب رفتن است و به صورت مصطلح در زبان فارسی به کار می‌رود. در نگارش و استفاده از این کلمه، برخی نکات و قواعد وجود دارد:

1. ترکیب فعل و اسم: "خواب" به عنوان اسم و "بستن" به عنوان فعل استعمال می‌شود. به این ترتیب، این ترکیب می‌تواند به معنای قرار دادن خود در حالت خواب یا به خواب رفتن تفسیر شود.

2. نشانه‌های نگارشی: در صورت استفاده از "خواب بستن" در جمله، باید به شیوه‌های مناسب علامت‌گذاری و نگارش توجه شود. به عنوان مثال:

   • او به اتاق رفت و خواب بست.

3. فعل و زمان: در جملات مختلف، توجه به زمان فعل (ماضی، مضارع و ...) اهمیت دارد:

   • ماضی: دیروز خواب بست.
   • مضارع: هر شب خواب می‌بندد.

4. مناسبت‌های فرهنگی: در فرهنگ فارسی، خواب بستن به معنای استراحت و دور شدن از دنیای بیرونی است. لذا ممکن است در متون ادبی و شعر به این موضوع اشاره شود.

5. از لحاظ ادبی: در شعر و نثر فارسی، این ترکیب می‌تواند برای توصیف احساسات و حالات روحی شخصیت‌ها به کار رود و بار معنایی عمیق‌تری به آثار ببخشد.

با توجه به این نکات، می‌توان از "خواب بستن" به صورت صحیح و زیبا در نگارش‌های مختلف استفاده کرد.

1. بعد از یک روز طولانی و خسته‌کننده، همیشه به خواب بستن در کنار کتابم عادت دارم.
2. او به محض اینکه به رختخواب رفت، خواب بستن و دنیای خیال خود را آغاز کرد.
3. وقتی هوا تاریک می‌شود، حس می‌کنم زمان خواب بستن و آرامش یافتن در یک دنیای جدید است.