کلمه "خویشتن" یک کلمه‌ی فارسی است که به معنای "خود" یا "نفْس" و به صورت رسمی و ادبی به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. استفاده در جملات:

   • "خویشتن" معمولاً در جملات رسمی و ادبی به کار می‌رود و می‌تواند جایگزین "خود" در متون جدی باشد.
   • مثال: "او در جستجوی خویشتن خویش بود."

2. قید و صفت:

   • می‌توان از "خویشتن" به عنوان قید برای تاکید بر خود واقعی و درونی استفاده کرد.
   • مثال: "باید به خویشتن واقعی‌ام برگردم."

3. مقابله با ضمایر:

   • "خویشتن" معمولاً در مواردی که نیاز به تمایز هویت شخص وجود دارد، به کار می‌رود و می‌تواند با ضمایری مانند "من" یا "خود" مقایسه شود.

4. نکته نگارشی:

   • معمولاً "خویشتن" با حروف کوچک شروع می‌شود، مگر اینکه در ابتدای جمله قرار گیرد.
   • مثال: "خویشتن را بشناس تا بتوانی دیگران را بهتر درک کنی."
5. ترکیب‌ها و عبارت‌های معمول:
   • اصطلاحاتی مانند "خویشتن‌داری" و "خویشتن‌نگری" از این کلمه ساخته شده‌اند که به مفهوم‌های خاصی اشاره دارند.

به طور کلی، "خویشتن" به عنوان یک کلمه ادبی و فاخر در زبان فارسی به کار می‌رود و می‌تواند به درک عمیق‌تری از مفهوم خود و هویت کمک کند.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "خویشتن" در جملات مختلف آورده شده است:

1. او در تلاش است تا خویشتن‌اش را در مقابل چالش‌های زندگی پیدا کند.
2. برای بهبود کیفیت زندگی، ابتدا باید با خویشتن خود صادق باشیم.
3. مدیتیشن به من کمک کرد تا به خویشتن حقیقی‌ام نزدیک‌تر شوم.
4. خویشتن را نادیده نگیریم، زیرا شناخت خود اولین قدم به سوی رشد و پیشرفت است.
5. او همواره به دنبال کشف خویشتن خود و الهام گرفتن از آن بود.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!