کلمه «دست‌آموز» به زبان فارسی به معنی جانور یا کسی است که به راحتی قابل تربیت یا کنترل است. این کلمه به صورت ترکیبی از دو جزء «دست» و «آموز» تشکیل شده است. در نگارش این کلمه، رعایت قواعد خاصی وجود دارد:

1. نوشتن به صورت ترکیبی: «دست‌آموز» به صورت یک کلمه و با خط تیره نوشته می‌شود. این خط تیره به خاطر ترکیب دو جزء کلمه است که معنای خاصی را ایجاد می‌کند.

2. تلفظ: در هنگام تلفظ این کلمه، باید به تاکید بر هر دو جزء آن توجه شود. بخش اول «دست» و بخش دوم «آموز» به طور واضح و صحیح تلفظ می‌شوند.

3. معناشناسی: این کلمه معمولاً در متون علمی، ادبی و همچنین محاورات روزمره به کار می‌رود و معمولاً برای اشاره به حیوانات خانگی یا افرادی استفاده می‌شود که به خوبی تربیت شده و رفتار مناسب دارند.

4. مفرد و جمع:

   • در حالت مفرد: «دست‌آموز»
   • در حالت جمع: «دست‌آموزان»
5. نقش دستوری: این کلمه می‌تواند به عنوان اسم استفاده شود و می‌تواند صفات مختلفی به آن اضافه شود، مثلاً:
   • «دست‌آموز فعال»
   • «دست‌آموز باهوش»

در نهایت، برای نوشتن صحیح این کلمه در متون فارسی، توجه به ترکیب و رعایت قواعد نوشتاری و نگارشی الزامی است.

1. گربه‌ای که در خیابان پیدا کردیم، حالا تبدیل به یک حیوان دست‌آموز شده و هر روز به ما نزدیک‌تر می‌شود.
2. این پرنده‌ی دست‌آموز به راحتی صحبت می‌کند و صدای ما را تقلید می‌کند.
3. نگهداری یک سگ دست‌آموز مسئولیت‌هایی را به دنبال دارد، اما دوستی و وفاداری او ارزشمند است.