کلمه "دماء" جمع کلمه "دم" در زبان عربی است و به معنای خون می‌باشد. در زبان فارسی، این کلمه معمولاً در متون ادبی، مذهبی یا قانونی به کار می‌رود و به ندرت در مکالمات روزمره استفاده می‌شود. در استفاده از این کلمه در نوشته‌های فارسی، قواعد نگارشی و سبک خاصی را باید در نظر گرفت:

1. نحوه‌ی نوشتار: "دماء" به صورت تحریری و به شکل جمع نوشته می‌شود. در متون رسمی و ادبی، این کلمه معمولاً با ترکیب‌های خاصی مانند "دماء المسلمین" و "دماء شهدا" به کار می‌رود.

2. تطابق با حالت‌های جمع: از آنجایی که "دماء" جمع کلمه "دم" است، باید به تناسب با نوع حرف و ضمائر دیگر در جمله، از آن استفاده نمایید.

3. استفاده در جملات: زمانی که از این کلمه در جمله استفاده می‌کنید، باید دقت کنید که با دیگر کلمات موجود در جمله هماهنگی داشته باشد. برای مثال:

   • "در اسلام حفاظت از دماء مسلمانان واجب است."

4. پیشوند و پسوند: به طور معمول، این کلمه به تنهایی یا با پسوندهای خاص (مانند "ی" برای مالکیت) به کار می‌رود، ولی در نوشتار فارسی نیازی به افزودن پیشوند یا پسوند اضافی نیست.

5. تعبیر و تفسیر: در نگارش، می‌توانید به معانی و مفاهیم عمیق‌تری که این واژه دارا می‌باشد، توجه کنید. این جعل تاریخی و مذهبی اهمیت دارد و ممکن است در متون مختلف به نحوه‌ی خاصی تعبیر شود.

استفاده صحیح و مناسب از این کلمه در نوشتار می‌تواند تأثیر عمیقی بر فهم مخاطب از موضوع مورد نظر داشته باشد.

1. در کتاب‌های تاریخ، همیشه به نقش دماء در جنگ‌ها و نبردها اشاره شده است.
2. به خاطر اطلس‌های فسیل‌شناسی، ما می‌توانیم دماء موجودات ماقبل تاریخ را بهتر درک کنیم.
3. در ادبیات فارسی، شاعرانی مانند حافظ و سعدی به زیبایی دماء عشق و دل‌تنگی را توصیف کرده‌اند.