روشندل

کلمه «روشندل» به معنای فردی با دل روشن یا دارای دل روشنایی است و معمولاً در متون ادبی و معنوی به کار می‌رود.

در مورد قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه، نکاتی وجود دارد:

1. ترکیب واژه: «روشندل» از دو بخش «روشن» و «دل» تشکیل شده است. این واژه به صورت ترکیبی در فارسی به کار می‌رود.

2. نوشته شدن: کلمه «روشندل» به صورت یکپارچه و بدون فاصله نوشته می‌شود. فاصله گذاشتن بین اجزای آن (مثلاً «روشندل» به عنوان «روشن دل») نادرست است.

3. طیف کاربرد: این کلمه معمولاً در متون شعر، نثرهای عرفانی و مذهبی، و یا در اشعار شاعران بزرگی مانند حافظ و سعدی به کار می‌رود.

4. نقش دستوری: «روشندل» می‌تواند به عنوان اسم و یا صفت در جملات استفاده شود. به عنوان مثال: «او یک روشندل واقعی است».

5. قواعد نگارشی: استفاده از این واژه باید با توجه به سیاق جمله و موضوع مورد بحث انجام شود و از نظافت و سلیقه زبانی بهره‌برداری شود.

اگر سوال خاص‌تری درباره واژه یا کاربرد آن دارید، لطفاً بفرمایید.

1. روشندل‌ها همیشه با امید به فردای روشن می‌نگرند و در تلاش هستند تا دیگران را نیز به این امید وا دارند.
2. او به عنوان یک روشندل، با طلوع آفتاب هر روز را با انرژی و انگیزه تازه آغاز می‌کند.
3. در دل تاریکی‌ها، روشندل‌ها چراغی از عشق و مهربانی را در افکار دیگران روشن می‌کنند.