کلمه "زوار" در فارسی معمولاً به معنی گردانندگان و یا دوندگان است و به صورت خاص به معنای افرادی اطلاق می‌شود که در حین سفر به زیارت، خود را به زحمت می‌اندازند. این واژه ممکن است در زمینه‌های مختلفی به کار برود، اما در نگارش و قواعد فارسی باید به نکات زیر توجه کرد:

1. املا: کلمه "زوار" باید به همین صورت نوشته شود و دقت کرد که به اشتباه با واژه‌های مشابه اشتباه نشود.

2. نقطه‌گذاری: در نگارش جملاتی که شامل این واژه هستند، باید از قواعد نقطه‌گذاری به درستی استفاده کرد. برای مثال:

   • "زوار با شوق و ذوق به سمت حرم حرکت کردند."

3. تطابق عددی: اگر به زوار اشاره می‌شود، باید توجه کرد که فعل و صفات به درستی با تعداد زوار تطبیق داده شوند. برای مثال:

   • "زوار به حرم رسیدند" (جمع) یا "زوار به حرم رسید" (مفرد).

4. ترکیب‌ها: این واژه می‌تواند با دیگر واژه‌ها ترکیب شود. در این صورت، ترکیب‌ها باید درست و معنادار باشند. به عنوان مثال:

   • "زوار عاشق" یا "زوار سفرکرده".
5. أسلوب نوشتاری: در متون رسمی یا ادبی، استفاده از زبان و ادبیات مناسب، برای بیان و توصیف زوار حیاتی است. از صفات زیبا و توصیفی می‌توان برای به تصویر کشیدن حال و روز زوار استفاده کرد.

با رعایت این قواعد، می‌توان به درستی و زیبایی از واژه "زوار" در نوشته‌ها بهره برد.

1. زوار دررفته با شور و شوق به سمت حرم حرکت کردند و دعاهای خود را در دل ناظر بر عظمت معنوی آن مکان می‌خواندند.
2. در هوای بارانی، زوار دررفته همچنان به راه خود ادامه می‌دادند و عزم راسخ آنان دل انگیز بود.
3. دیدن زوار دررفته که در سفر زیارتی خود از مشکلات عبور می‌کنند، نشان از عشق و ارادت آن‌ها به امام معصوم دارد.