کلمه "ستایشگاه" ترکیبی از دو واژه "ستایش" و "گاه" است. "ستایش" به معنای تحسین یا تقدیر است و "گاه" پسوندی است که به مکانی اشاره دارد. به لحاظ گرامری و نگارشی، این کلمه به قوانین زیر توجه دارد:

1. ترکیب معنی: ستایشگاه به مکان یا فضایی اشاره دارد که در آن ستایش انجام می‌شود، مانند یک معبد، مکان عبادت یا فضای مناسب برای تقدیر.

2. استفاده صحیح: به کارگیری این کلمه در جملات باید به گونه‌ای باشد که مفهوم خاص خود را به خوبی منتقل کند. مثلاً: "او به ستایشگاه رفت تا در آرامش و سکوت به عبادت بپردازد."

3. نقش‌های نحوی: ستایشگاه می‌تواند به عنوان اسم در جملات به کار رود و可能 است فعل یا صفتی به آن اضافه شود.

4. قواعد املایی: در نوشتار باید به املای صحیح این کلمه توجه شود و معمولاً کاربرد به شکل "ستایشگاه" بدون هیچ یک از حروف اضافی یا تغییر در حروف است.

5. نکات نگارشی: در نوشته‌های رسمی، برقراری تناسب و هماهنگی میان جملات و استفاده معنادار از کلمه ستایشگاه در متن مهم است.

استفاده درست از این کلمه در نگارش می‌تواند به غنای متون فارسی کمک کند.

1. شاعر با شعرهایش ستایشگاه عشق را به زیبایی توصیف کرد.
2. در ستایشگاه روحانی، مردم به دعا و نیایش مشغول بودند.
3. هر ساله در ستایشگاه، مراسم مذهبی ویژه‌ای به مناسبت سالگرد تأسیس آن برگزار می‌شود.