شنوا

کلمه «شنوا» در زبان فارسی به معنای کسی است که می‌شنود و می‌تواند صداها را درک کند. این کلمه در ریشه‌شناسی به «شنیدن» مربوط می‌شود و به طور عمومی در موارد مختلفی از جمله وصف افرادی که توانایی خوب شنیدن دارند یا در بیان احساسات و عواطف به کار می‌رود.

نکات نگارشی و قواعد مرتبط با کلمه «شنوا» عبارتند از:

1. نحو و صرف:

   • «شنوا» به عنوان صفت توصیفی استفاده می‌شود و می‌تواند به عنوان وصفی برای موجود زنده، به ویژه انسان‌ها، به کار رود.
   • مثال: «او فردی شنوا است.»

2. استفاده در جملات:

   • می‌توان از این کلمه در جملات مثبت، منفی و سوالی استفاده کرد.
   • مثال مثبت: «شنوا بودن یک نعمت است.»
   • مثال منفی: «او نیست که شنوا باشد.»
   • مثال سوالی: «آیا او شنوا است؟»

3. ترکیبات:

   • این کلمه می‌تواند با دیگر کلمات ترکیب شود و به وجود ترکیبات جدید منجر شود.
   • مثال: «ذهن شنوا» به معنای ذهنی که خوب می‌تواند چیزها را بشنود یا تحلیل کند.

4. انواع و اقسام:

   • در برخی از متون، «شنوا» به صورت معنایی نزدیک به مفهوم «حساس» نیز به کار می‌رود.
5. نگارش صحیح:
   • کلمه «شنوا» همیشه باید به صورت منفصل نوشته شود و از نظر املایی هیچ گونه تفاوت یا تغییر ندارد.

به‌طور کلی، کلمه «شنوا» دارای بار معنایی مثبت و توصیفی است و استفاده صحیح و به‌جا از آن در متن‌ها می‌تواند غنای معنایی جملات شما را افزایش دهد.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه “شنوا” در جمله آورده شده است:

1. او یک فرد شنوا است و به راحتی می‌تواند صداها را بشنود.
2. ما باید به نظرات شنواها گوش کنیم تا از تجربیات آنها بهره‌مند شویم.
3. در این کلاس آموزشی، افراد شنوا و ناشنوا در کنار هم یاد می‌گیرند.
4. شنوا بودن یکی از مزایای بزرگ در ارتباط با دیگران است.
5. برخی از افراد فکر می‌کنند که شنوا بودن به معنای خوب شنیدن است، اما اینطور نیست.

اگر نیاز به جملات بیشتری دارید یا موضوع خاصی مد نظر شماست، لطفاً بفرمایید!