در زبان فارسی، "ضمیر" به واژه‌هایی گفته می‌شود که به جای اسم‌ها به کار می‌روند. ضمایر به چند دسته تقسیم می‌شوند که در زیر به آنها و قواعد نگارشی مرتبط با هر یک اشاره می‌شود:

۱. انواع ضمایر

• ضمیر شخصی: این ضمایر به فرد یا افراد مشخص اشاره دارند. مانند:

  • من، تو، او، ما، شما، آنها

• ضمیر ملکی: به مالکیت اشاره دارند. مانند:

  • مال من، مال تو، مال او، مال ما، مال شما، مال آنها

• ضمیر اشاره: برای اشاره به اشخاص یا اشیاء استفاده می‌شوند. مانند:

  • این، آن، اینجا، آنجا
• ضمیر موصولی: برای اتصال جملات به کار می‌روند. مانند:
  • که، who، which

۲. قواعد نگارشی

• استفاده صحیح: ضمایر باید به درستی و متناسب با جملات انتخاب شوند. به عنوان مثال، استفاده از "این" برای اشاره به نزدیک‌ترین شیء یا شخص و "آن" برای موارد دورتر.

• توافق تعداد و جنس: ضمایر باید با اسم‌هایی که به آنها اشاره می‌شود از نظر جنس و تعداد هماهنگ باشند. مثلاً اگر به یک دختر اشاره می‌شود، باید از ضمیر "او" (مؤنث) استفاده کرد.

• اشاره به جمع: در زمان اشاره به گروهی از افراد یا اشیاء، از ضمایر جمع مثل "ما" یا "آنها" استفاده می‌شود.

۳. نکات مهم

• فاصله بین ضمیر و اسم: در نگارش، معمولاً فضای خاصی بین ضمیر و اسم لازم نیست، اما در مواردی برای وضوح می‌توان فاصله قائل شد.

• تکرار ضمیر: معمولاً در جملاتی که ضمیر به وضوح نشان‌دهنده یک اسم است، نیازی به تکرار آن نیست. مثلاً: "من کتاب را خواندم و او نیز."

• نکات معنایی: انتخاب ضمیر می‌تواند در معنای جمله تأثیرگذار باشد، بنابرین توجه به مفاهیم و ساختار جملات ضروری است.

با رعایت این قواعد و نکات می‌توان به نوشتاری صحیح و واضح در زبان فارسی دست یافت.

1. ضمیر من در این جمله به شخصی اشاره می‌کند که در حال صحبت کردن است.
2. در زبان فارسی، ضمیرها به جای اسم‌ها استفاده می‌شوند تا ارتباطات را ساده‌تر کنند.
3. تغییر ضمیر در یک جمله می‌تواند معنای آن را به طور کلی تغییر دهد.