ضوضاء

کلمه "ضوضاء" به معنای سر و صدا و ایجاد اختلال در سکوت است و در زبان فارسی قوانین نگارشی خاص خود را دارد. در زیر به نکاتی درباره استفاده و نگارش این کلمه اشاره می‌کنم:

1. تعریف و معانی: ضوضاء به سر و صدای ناخواسته و مزاحم اطلاق می‌شود. می‌توان در متون ادبی و علمی از آن استفاده کرد.

2. نوشتار صحیح: تنها شکل صحیح این واژه در زبان فارسی "ضوضاء" است و نوشته‌های دیگر نادرست تلقی می‌شوند.

3. قواعد املایی:

   • این واژه به صورت کامل و بدون هیچ‌گونه تغییر یا شکلی نوشته می‌شود.
   • در نوشتن آن، باید به استفاده از "ض" و "اء" دقت کرد.

4. نقش در جمله:

   • "ضوضاء" می‌تواند به عنوان اسم در جمله مورد استفاده قرار گیرد. مثلاً: "صدای ضوضاء در شهر به شدت افزایش یافته است."

5. مشتقات و هم‌خانواده‌ها: از این واژه می‌توان مشتقاتی مانند "ضوضایی" (به معنای مربوط به یا دارای ضوضاء) استفاده کرد.

6. پیشنهاد در نوشتار: در متون علمی یا رسمی، به کار بردن این واژه می‌تواند در توصیف شرایط محیطی یا ایجاد اختلالات صوتی مفید باشد.

رعایت این نکات به نگارش واضح‌تر و صحیح‌تر کلمه "ضوضاء" کمک می‌کند.

1. در خیابان‌های شلوغ شهر، ضوضاء خودروها و مردم باعث شده بود که آرامش خاصی حس نشود.
2. او برای مطالعه به کتابخانه رفته بود تا از ضوضاء خانه دور بماند و بر روی درس‌هایش تمرکز کند.
3. در زمان برگزاری کنسرت، ضوضاء موسیقی و تشویق جمعیت فضای سالن را پر کرده بود.