غباری

کلمه "غباری" از ریشه "غبار" به معنی گرد و غباری است که در زبان فارسی معمولاً به صورت صفت یا قید به کار می‌رود. در زیر به برخی از نکات قاعده‌ای و نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نوع کلمه: "غباری" به عنوان یک صفت، به معنای مرتبط با غبار یا پوشیده از غبار به کار می‌رود.

2. نحوه استفاده در جمله: این کلمه می‌تواند برای توصیف اسم‌ها به کار برود. مثلاً:

   • «دست‌های غباری او نشان می‌دهد که در کار کشاورزی مشغول بوده است.»

3. نصرف و تصریف: "غباری" می‌تواند به صورت‌های دیگر هم تصریف شود. مثلاً برای جمع کردن یا تغییر حالت:

   • «آنها در یک روز غباری به پارک رفتند.» (جمع)
   • «غبار گرفته بر روی کتاب‌ها نشانه عدم استفاده است.» (مفرد)

4. تفاوت با کلمات مشابه: ممکن است کلماتی مشابه مانند "گرد و غبار" یا "غبارآلود" وجود داشته باشد. در انتخاب این کلمات باید به بافت جمله و معنا دقت شود.

5. نکات نگارشی:
   • در نوشتن "غباری"، باید به قواعد املایی و حرکات توجه کنید.
   • آن را باید در جملات به گونه‌ای قرار دهید که به وضوح معنا را منتقل کند.

با رعایت این قواعد و نکات می‌توانید از کلمه "غباری" به‌درستی و به‌طور مؤثر در نگارش خود استفاده کنید.

1. صبح روز جمعه، غباری روی ماشینم نشسته بود و نیاز به تمیز کردن داشت.
2. در دل کوهستان، غباری از مه و ابرهای سفید آسمان را پوشانده بود.
3. صدای باد در میان درختان، غباری از برگ‌های خشک و رنگارنگ را به هوا بلند کرد.