غراب

کلمه "غراب" در زبان فارسی به معنای "کلاغ" است و در ادبیات و اشعار فارسی نیز به‌کار می‌رود. در اینجا چند نکته درباره‌ی قواعد نگارشی و کاربردهای این کلمه آورده شده است:

1. نحوه‌ نوشتن: کلمه "غراب" به همین شکل و بدون هیچگونه تغییر یا افزودنی نوشته می‌شود.

2. تلفظ: این کلمه به صورت /ɡoˈrɒːb/ تلفظ می‌شود. درادبیات فارسی، به ویژه در شعر، ممکن است بعضی از شاعران به صورت‌های مختلفی از این کلمه استفاده کنند.

3. صرف و نحو: "غراب" به عنوان یک اسم عام، قادر به صرف در حالات مختلف است. مثلاً:

   • حالت مفرد: غراب
   • حالت جمع: غراب‌ها یا غراب‌ها (با توجه به سبک نگارش معمول).

4. استفاده‌ی توصیفی: می‌توانید در متن‌های توصیفی یا ادبی از "غراب" برای نمایش نمادهایی از فریب، نیرنگ یا خبرچینی استفاده کنید.

5. مثال در جمله:

   • "غراب درختان را به رنگ سیاه درآورده بود و سکوتی عجیب بر فضای جنگل حاکم بود."
6. قواعد ادبی: در شعر یا نثر ادبی، این واژه می‌تواند به عنوان نماد یا نشانه‌ای از بدی و شوم بودن به کار رود.

استفاده از "غراب" در متن‌ها و اشعار می‌تواند معانی عمیق و نمادین به همراه داشته باشد، لذا فهم کامل معنای آن در زمینه‌ی جملات و تناسب نوشته مهم است.

1. غراب سیاه در بالای درخت نشسته بود و با صدای خاص خود آواز می‌خواند.
2. در افسانه‌ها، غراب معمولاً نماینده حکمت و دانایی است.
3. کودکان در پارک به تماشای غراب‌ها پرداختند و از رفتارهای جالب آن‌ها لذت بردند.