کلمه "عندلیب" در زبان فارسی به معنای "بلبل" است و به طور خاص برای اشاره به نوعی پرنده با صدای خوش و زیبا به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشتار: کلمه "عندلیب" بدون هیچ گونه تغییری و به صورت صحیح نوشته می‌شود.

2. قسمت‌های کلمه: "عندلیب" یک کلمه عربی است و در فارسی به عنوان اسم خاص یا عمومی به کار می‌رود.

3. صرف و نحو: این کلمه به صورت مفرد و جمع استفاده می‌شود. به عنوان مثال:

   • مفرد: "عندلیب در باغ آواز می‌خواند."
   • جمع: "عندلیب‌ها در بهار به سراغ شکوفه‌ها می‌روند."

4. استفاده در شعر و ادبیات: "عندلیب" اغلب در شعرها و متون ادبی به عنوان نمادی از زیبایی و عشق به کار می‌رود و می‌تواند به عنوان یک استعاره برای عاشقی نیز استفاده شود.

5. نکات نگارشی:
   • در جمله‌ها از "عندلیب" به عنوان اسم خاص می‌توان استفاده کرد و باید توجه داشت که فعل و صفت‌ها باید با کلمه هم‌خوانی داشته باشند.
   • در نوشتار رسمی و علمی باید از استفاده غیرضروری از زبان عامیانه پرهیز کرد و کلمه را در بافت معنایی مناسب به کار برد.

با رعایت این نکات، می‌توانید استعمال درستی از کلمه "عندلیب" در نوشتار و گفتار فارسی داشته باشید.

1. هنگام غروب، صدای دل‌انگیز عندلیب‌ها در باغ طنین‌انداز شد.
2. عندلیب با آواز شیرینش توانست دل هر شنونده‌ای را تسخیر کند.
3. در شعرهای عاشقانه، اغلب از زیبایی و صدای عندلیب سخن به میان آمده است.