کلمه "فارقه" در زبان فارسی به معنای "فاصله" یا "مرز" استفاده می‌شود و دارای کاربردهای خاصی است. در زیر، برخی از قواعد نگارشی و دستور زبانی مرتبط با این کلمه آورده شده است:

1. جایگاه کلمه: "فارقه" معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌توان آن را در جملات به عنوان مفعول یا مبتدا استفاده کرد.

2. نحوه صرف: در فارسی، کلمه "فارقه" به صورت مفرد و جمع (فارقه‌ها) وجود دارد و در حالات مختلف (مرفوع، منصوب، مجرور) تغییر نمی‌کند.

3. استفاده در جملات: هنگام استفاده از "فارقه" در جمله، توجه به تناسب معنایی و ساختار جمله ضروری است. به عنوان مثال:

   • "میان دو نقطه یک فارقه وجود دارد."
   • "این دو موضوع فارقه‌های روشنی دارند."

4. نکات نگارشی:

   • در نوشتار رسمی، کلمه "فارقه" باید به درستی و با دقت نوشته شود و از اشتباهات املایی جلوگیری شود.
   • کلمات هم‌خانواده با "فارقه"، مثل "فارغ"، "تفارق"، و "تفاوت" نیز ممکن است به لحاظ معنایی مرتبط باشند و باید در نوشتار به زمینه و متن توجه کرد.
5. تلفظ: "فارقه" به صورت [fɒːˈreɣe] تلفظ می‌شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "فارقه" به درستی در نوشته‌ها و مکالمات خود استفاده کنید.

1. پس از بیست سال تلاش در دانشگاه، او توانست مدرک دکترا خود را با فارقه‌ای برجسته دریافت کند.
2. زندگی من پس از فارقه بین تحصیلات و شغل به کلی دگرگون شد و به مسیر جدیدی وارد شدم.
3. او در مسابقهٔ ملی با یک فارقهٔ بسیار کم، به مقام دوم رسید و همه را تحت تأثیر قرار داد.