فرمان روا

«فرمان روا» یک ترکیب فارسی است که به معنای حاکم یا والی به کار می‌رود. در اینجا به برخی از نکات نگارشی و قواعد مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. جدا نویسی و پیوسته نویسی: در زبان فارسی، ترکیب «فرمان روا» باید به صورت جدا نوشته شود، زیرا ترکیبی از دو واژه مستقلی است که هر یک معنای خاص خود را دارند.

2. استفاده در متن: در متن‌های رسمی، ادبی یا تاریخی، از «فرمان روا» برای اشاره به حاکمان، امیران یا پادشاهان استفاده می‌شود. مثلاً در متون ادبی می‌توان نوشت: «فرمان روا در سرزمین خود عدالت را برقرار ساخت».

3. نقش دستوری: در جملات، «فرمان روا» می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول، یا مکمل به کار برود. مثلاً:

   • فاعل: «فرمان روا تصمیم بزرگ‌تری گرفت».
   • مفعول: «مردم به فرمان روا احترام می‌گذارند».

4. نکات نگارشی: در صورت استفاده در متون، توجه به درست‌نویسی و انطباق با قواعد نگارشی لازم است. برای مثال، به جای «فرمانروا»، از «فرمان روا» استفاده شود.

5. استفاده از علامت‌ها: اگر نیاز باشد تا مفهوم خاصی مشخص شود یا تأکید بیشتری اعمال شود، می‌توان از ویرگول یا دیگر علائم نگارشی مناسب استفاده کرد.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از ترکیب «فرمان روا» در نوشتار خود استفاده کنید.

1. فرمان روا در تاریخ کشور ما به عنوان یک شخصیت با نفوذ و قدرت شناخته می‌شود که تصمیمات مهمی در مورد سرنوشت مردم اتخاذ کرد.
2. در دوران حکومت خود، فرمان روا تلاش کرد تا صلح و آرامش را در سرزمینش برقرار سازد و مشکلات اجتماعی را حل کند.
3. قصه‌های کهن درباره‌ی فرمان رواهای بزرگ، همواره الهام‌بخش نسل‌های بعدی بوده و حکایت از حکمت و دوراندیشی آنان دارد.