کلمه "فنافذیر" در زبان فارسی به معنای «امکان پذیرش فنا» یا «عدم پایندگی» است و معمولاً در متون فلسفی، ادبی و اجتماعی به‌کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و دستوری مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. استفاده در جمله:

   • این کلمه باید در ساختار جمله به‌درستی استفاده شود. مثلاً: "ما به عنوان انسان‌های فناپذیر، باید از زندگی‌مان به‌طور معنادار استفاده کنیم."

2. نحوه‌ی نگارش:

   • کلمه "فناپذیر" باید به‌صورت صحیح و با املای درست نوشته شود.

3. هم‌نشینی با واژه‌ها:

   • این کلمه می‌تواند همراه با صفات و قیدها به‌کار برود. مثلاً: "انسان‌ها موجوداتی فناپذیر و آسیب‌پذیر هستند."

4. توجه به سیاق و مفهوم:

   • هنگام استفاده از "فناپذیر"، به سیاق کلام و مفهوم مباحث دقت کنید. این واژه معمولاً در بحث‌های فلسفی یا انسان‌شناسانه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
5. نکات دستوری:
   • "فناپذیر" به‌عنوان صفت می‌تواند برای توصیف اسم‌های مختلف به‌کار رود. مثال: "این جهان فناپذیر است."

با توجه به این نکات می‌توانید کلمه "فناپذیر" را به‌طور مؤثر و صحیح در متون فارسی خود به‌کار ببرید.

1. انسان‌ها به عنوان موجوداتی فناپذیر، همواره در تلاش‌اند تا میراثی پایدار برای نسل‌های آینده بر جای بگذارند.
2. در دنیای امروز، فناپذیر بودن محیط زیست ما باید ما را به فکر کردن دربارهٔ راه‌های حفظ آن وادار کند.
3. عشق و دوستی، حتی در دنیای فناپذیر، می‌تواند حس جاودانگی را در دل‌هایمان زنده نگه‌دارد.