قباحت

کلمه "قباحت" (qabāhat) به معنای زشتی، ناپسندی یا بدی است. در زبان فارسی و نگارش، این کلمه را می‌توان به چند طریق به کار برد. در زیر به بعضی از نکات نگارشی و قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نوع کلمه: "قباحت" یک اسم است و به مفهوم زشتی اشاره دارد. این کلمه معمولاً به عنوان فاعل یا مفعول در جملات به کار می‌رود.

2. جنس و عدد: "قباحت" به صورت مؤنث و مفرد است. برای جمع این کلمه می‌توان از "قباحات" استفاده کرد.

3. استفاده در جملات: این کلمه معمولاً در جملات ترکیبی و توصیفی به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "در زندگی اجتماعی، قباحت کارهای ناپسند باید مورد توجه قرار گیرد."
   • "قباحت دروغ گفتن به شدت در جامعه محکوم است."

4. نحو و ساختار جملات: در کاربرد این کلمه، توجه به نحو جمله نیز مهم است. مثلاً می‌توانید آن را به عنوان مفعول یا صفت به کار ببرید:

   • "عمل او قباحت داشت." (به عنوان صفت)
   • "قباحت این عمل غیرقابل انکار است." (به عنوان فاعل)
5. پرهیز از کاربرد نادرست: مانند هر کلمه دیگری، باید دقت کنید که در متن‌های رسمی یا علمی، این کلمه به درستی و با مفاهیم صحیح به کار رود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "قباحت" به طور مناسب و مؤثری در نگارش و گفتگوهای خود استفاده کنید.

1. رفتار ناشایست او به قدری شدید بود که همه به قباحت آن اذعان کردند.
2. در جامعه‌ای که رعایت اخلاقیات ضروری است، قباحت دروغ گفتن به شدت محکوم می‌شود.
3. قباحت برخی از اعمال ناپسند باعث می‌شود افراد از انجام آن‌ها دوری کنند.