قیوم

کلمه "قیوم" در زبان فارسی به معنای "پایه" یا "محافظ" استفاده می‌شود و به طور خاص در متون دینی، به معنای نگهدارنده و سرپرست نیز به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و موارد استفاده این کلمه اشاره می‌شود:

1. نحوه نگارش:

   • کلمه "قیوم" باید به‌صورت صحیح و بدون اشتباه نوشتاری نوشته شود.
   • توجه به حروف دیگر و اعراب‌گذاری (در صورت نیاز) نیز مهم است.

2. قید و قاعده:

   • "قیوم" می‌تواند به عنوان صفت یا اسم استفاده شود. به عنوان مثال: "خداوند قیوم آسمان‌ها و زمین است."

3. جمله‌سازی:

   • در جمله‌هایی که این کلمه به کار می‌رود، باید به ساختار دستوری و نحوی جمله نیز توجه شود. مثلاً: "او قیوم زندگی من است" یا "خداوند قیوم و نگهدارنده همه مخلوقات است."

4. استفاده در متون دینی و ادبی:

   • این کلمه بیشتر در متون مذهبی و فلسفی به کار می‌رود. بنابراین در نگارش متون ادبی یا فلسفی هم می‌توانید از آن بهره بگیرید.
5. نکات نگارشی:
   • اگر کلمه "قیوم" جزء عبارتی باشد، باید با دقت و به‌طور صحیح در متن قرار گیرد.
   • از بکار بردن کلمات غیررسمی یا بی‌معنی در کنار آن پرهیز کنید.

با رعایت این نکات، می‌توان از "قیوم" به‌طور مؤثر و درست در نگارش فارسی استفاده کرد.

1. قیوم همیشه در کارهایش دقت و اهتمام خاصی دارد و این ویژگی‌اش او را از بقیه متمایز می‌کند.
2. در محله، قیوم به عنوان یک دوست وفادار و مشاور خوب شناخته می‌شود که همیشه آماده کمک به دیگران است.
3. شخصیت قیوم نشان‌دهنده‌ی روحیهٔ مثبت و مقاوم او در برابر چالش‌هاست.