کور

کلمه "کور" در زبان فارسی هم به‌عنوان صفت و هم به‌عنوان اسم استفاده می‌شود و قواعد نگارشی و نحوی خاصی دارد. در ادامه به برخی از این قواعد اشاره می‌شود:

1. معنی و کاربرد:

   • صفت: "کور" به معنای نابینا یا بدون بینایی است.
   • اسم: می‌تواند به عنوان اسم برای اشاره به فرد نابینا یا به‌صورت مجازی برای توصیف عدم بینایی درک یا ادراک (مثل "کور باطن") استفاده شود.

2. تطابق:

   • در زمان استفاده به‌عنوان صفت، "کور" باید با اسم مورد نظر به لحاظ جنس و عدد (مفرد یا جمع) تطابق داشته باشد. به‌عنوان مثال:
     • پسر کور
     • دختر کور
     • کودکان کور

3. جملات توصیفی:

   • "این مرد کور است."
   • "او در جهانی کور زندگی می‌کند." (استفاده مجازی)

4. قید:

   • ممکن است در جملات قیدی نیز به کار رود:
     • "او مانند یک کور در تاریکی گام برداشت."

5. استعاره و مجاز:

   • ممکن است در جملات استعاری یا مجازی مورد استفاده قرار گیرد. برای مثال:
     • "کور آن است که حقیقت را نمی‌بیند."

6. نوشتار:

   • در نوشتار، رعایت املای صحیح این کلمه مهم است و باید به صورت "کور" نوشته شود.
   • از استفاده غیررسمی کلمات مشابه یا غلط املایی باید پرهیز شود.
7. شاید در برخی شرایط：
   • در ادبیات، می‌تواند به عنوان نماد عدم درک، جهل یا آگاهی نداشتن از حقیقت به کار رود.

با رعایت این قواعد می‌توانیم از کلمه "کور" به‌درستی در نوشتار و گفتار استفاده کنیم.

1. او با وجود داشتن یک چشم کور، همیشه با اعتماد به نفس در زندگی پیش می‌رود.
2. در شب‌های تاریک، روشن کردن یک چراغ کمک می‌کند تا مانع از کور شدن در برابر موانع شویم.
3. کور کردن دیگران با دروغ و فریب نه تنها نادرست است، بلکه می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به روابط انسانی بزند.