کلمه "لبب" در زبان فارسی یک واژه عامیانه و غیررسمی است که معمولاً به معنای "لب" یا "دهن" در بعضی از لهجه‌ها و روایت‌ها به کار می‌رود. اما اگر به طور کلی قصد‌ دارید تا قواعد نگارشی و نحوی که به نوشته‌های فارسی مرتبط است را بررسی کنید، در زیر چند نکته مفید ذکر شده است:

1. استفاده از حروف و الفبا: در نوشتار فارسی باید از حروف الفبای فارسی (حروف اولیه، حروف بی صدا و حروف صدا دار) به درستی استفاده شود.

2. فاصله‌گذاری: فاصله‌گذاری بین کلمات و جملات باید رعایت شود. از گذاشتن فاصله اضافی یا نداشتن فاصله صحیح باید پرهیز کرد.

3. جملات کامل: جملات باید به صورت کامل و با توجه به قواعد دستوری ساخته شوند. هر جمله باید دارای فاعل و فعل باشد.

4. نقطه‌گذاری: استفاده صحیح از علامت‌های نگارشی مانند نقطه، ویرگول، علامت سؤال و تعجب بسیار مهم است. به مثلاً، بعد از هر جمله‌ی تمام‌شده‌ای باید نقطه گذاشته شود.

5. تلفظ و نوشتار: در نوشتار، باید دقت کرد که واژگان به درستی و با توجه به معانی و کاربردهایشان نوشته شوند.

اگر سوال خاصی درباره استفاده یا قواعد خاصی برای این کلمه دارید، لطفاً بیشتر توضیح دهید تا پاسخ دقیق‌تری ارائه دهم.

1. لبب من در یک روز آفتابی به رنگ قرمز برق می‌زند.
2. او با لبب‌های شیرینش همه را مجذوب خودش کرد.
3. در مهمانی، لبب میوه‌ها به زیبایی چیده شده بود و همه از آن لذت بردند.