لفاظی

کلمه "لفاظی" در زبان فارسی به معنای حرف زدن زیاد، توصیف کردن به شیوه‌ای جذاب یا کافی است، ولی گاهی به صورت منفی نیز به کار می‌رود و به معنای گفتار پر طمطراق یا به بی‌محتوا و فقط واژه‌پردازی اشاره دارد. در زیر به بررسی برخی از قواعد قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه می‌پردازیم:

۱. شکل نوشتاری

• کتابی: لفاظی (به صورت یک کلمه نوشته می‌شود)
• تلفظ: "لفّاظی" (با تاکید بر "لف" و "ا")

۲. نوع کلمه

• اسم: لفاظی یک اسم است که به فعالیت یا ویژگی شخص اشاره دارد.

۳. صرف و نحو

• می‌توان این کلمه را به صورت زیر در جملات مختلف به کار برد:
  • "او در سخنرانی‌اش از لفاظی استفاده کرد."
  • "لفاظی‌های بی‌پایه نمی‌تواند به موضوع کمک کند."

۴. معادل‌ها

• معادل‌های این کلمه شامل "زیبایی‌سازی کلام"، "توصیف‌گری"، و در معنای منفی "حرف‌های توخالی" هستند.

۵. استفاده در متون

• در متن‌های نگارشی، ممکن است بر حواشی گفتار پر طمطراق یا بهانه‌های غیرضروری تأکید شود. بنابراین بهتر است در مواقعی که دقت و اختصار اهمیت دارد، از این کلمه یا مشابهات آن با احتیاط استفاده شود.

۶. نگارش

• در متن‌های رسمی و علمی، بهتر است به جای لفاظی از واژه‌های دقیق و ساده‌تری استفاده شود تا از ابهام جلوگیری شود.

امیدوارم این اطلاعات به شما کمک کند! اگر سوال خاصی دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم.

1. در جلسه‌ی دیروز، لفاظی‌های برخی از سخنرانان بیشتر از محتوا مورد توجه قرار گرفت.
2. به‌جای لفاظی کردن، بهتر است در حل مشکلات اجتماعی اقدام‌های عملی انجام دهیم.
3. لفاظی‌های سیاسی بعضی از نمایندگان، مردم را از واقعیت‌ها دور کرده است.