لمعه

کلمه "لمعه" در زبان فارسی به معنای نور، درخشش و روشنی به‌کار می‌رود. این کلمه به‌خصوص در متون ادبی و مذهبی به‌کار می‌رود و غالباً به ویژگی‌های مثبت و روحانی اشاره دارد. در استفاده از این کلمه، توجه به چند نکته قواعدی و نگارشی مهم است:

1. هجا و وزن: واژه "لمعه" به نوعی کلمه‌ی مرکب زمانی به‌حساب می‌آید که در ترکیب با دیگر واژه‌ها قرار گیرد. این کلمه باید به‌دقت در جملات به کار رود تا مفهوم صحیحی را انتقال دهد.

2. نحوه‌ی نوشتن: در نوشتن این کلمه، به املای صحیح آن توجه شود. شکل صحیح آن "لمعه" است و نباید به اشتباه با واژه‌های دیگر مانند "لمع" یا "لمه" اشتباه گرفته شود.

3. مفاهیم مرتبط: گاهی "لمعه" در ترکیب با دیگر کلمات به‌کار می‌رود. مثلاً "لمعه‌ی معرفت" یا "لمعه‌ی عشق". در این ترکیبات، حفظ ارتباط معنایی و مفهومی اهمیت دارد.

4. نقش دستوری: "لمعه" می‌تواند به‌عنوان اسم و گاهی صفت (در اصطلاح ادبی) به کار برود. بنابراین، در جملات نیاز به دقت داریم تا نقش آن به درستی تعریف شود.

5. رعایت قواعد نگارشی: در جمله‌سازی و ترکیب‌بندی، باید توجه کرد که ساختار جمله به گونه‌ای باشد که معنی کلمه درک شود. مثلاً: "نور لمعه در قلب انسان‌ها می‌تابد."

توجه به این نکات می‌تواند به درک و استفاده صحیح از کلمه "لمعه" کمک کند و نوشتارهایی زیبا و مفهوم را به وجود آورد.

1. نور خورشید بر روی سطح آب می‌تابید و لمعه زیبایی را ساطع می‌کرد.
2. او با یک لباس شب لمعه‌دار به مهمانی رفت و همه نگاه‌ها را به خود جلب کرد.
3. در تاریکی شب، ستاره‌ها بر روی آسمان لمعه می‌زدند و فضایی رویایی ایجاد می‌کردند.