مأجور

کلمه «مأجور» در زبان فارسی به معنای «دریافت‌کنندهٔ مزد» یا «کارگری که مزد دریافت می‌کند» است. این کلمه به صورت مفعول و در موقعیت‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد. در اینجا چند نکته دربارهٔ قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با کلمه «مأجور» آورده شده است:

1. نوشتار صحیح: کلمه «مأجور» با حرف «أ» (الف مکسور) نوشته می‌شود که نشان‌دهنده حرکت کسره است.

2. نقش دستوری: «مأجور» معمولاً به عنوان صفت یا مفعول در جملات به کار می‌رود. مثلاً در جمله «او کارگری مأجور است» یا «مأجوران در این پروژه فریمی‌زنند».

3. صرف و نحو: مانند دیگر اسم‌های فارسی، شما می‌توانید کلمه «مأجور» را در جمع به کار ببرید. جمع آن به صورت «مأجوران» است.

4. استفاده در متون رسمی و ادبی: این کلمه غالباً در متون رسمی، اداری، یا حقوقی به کار می‌رود و کمتر در گفتار روزمره استفاده می‌شود.

5. توجه به کلمات هم‌معنا: در برخی موارد، ممکن است با کلمات هم‌معنی مانند «کارمند»، «کارگر» یا «دریافت‌کننده مزد» اشتباه گرفته شود. لازم است توجه داشته باشید که «مأجور» در زمینه‌های خاصی استفاده می‌شود و ممکن است بار ارزشی خاصی داشته باشد.

6. نکات نگارشی: هنگامی که از این کلمه در متن استفاده می‌کنید، حفظ ترتیب و ساختار جمله اهمیت دارد. باید از شیوه‌های مناسب نگارشی استفاده کنید تا مفهوم به درستی منتقل شود.

این نکات می‌تواند به شما کمک کند تا از کلمه «مأجور» به درستی و به طور مؤثر در نوشتار خود استفاده کنید.

1. او به عنوان مأجور در یک شرکت تأمین نیروی انسانی مشغول به کار است.
2. مأجورین عموماً در پروژه‌های خاص و با قراردادهای موقتی به کار گرفته می‌شوند.
3. حقوق مأجور در این پروژه به صورت ساعتی پرداخت می‌شود و معمولاً شامل مزایای اضافی نیست.