کلمه "مضراب" در زبان فارسی به معنای ابزاری برای نواختن سازهای زهی یا کوبه‌ای است. قواعد و نکات نگارشی و دستوری مربوط به این کلمه عبارتند از:

1. نوشتار صحیح: کلمه "مضراب" باید به همین شکل نوشته شود و از نوشتن آن به فرم‌های نادرست مانند "مضراب" یا "مدراپ" اجتناب شود.

2. تلفظ: این کلمه معمولاً با استرس بر روی "مُ" تلفظ می‌شود. تلفظ صحیح به درک بهتر واژه کمک می‌کند.

3. نقطه‌گذاری: اگر "مضراب" در جملات استفاده شود، بسته به ساختار جمله، ممکن است نیاز به نقطه‌گذاری داشته باشد. مثلاً: "او با مضراب، نغمه‌ای زیبا نواخت."

4. جمع بستن: جمع این کلمه به شکل "مضراب‌ها" است. مثلاً: "مضراب‌ها در سازهای مختلف متفاوت هستند."

5. کاربرد: این واژه معمولاً در متون موسیقی، ادبیات و فرهنگ استفاده می‌شود.

6. ترکیب‌ها: "مضراب" ممکن است با دیگر واژه‌ها ترکیب شود، مانند "مضراب نواز" یا "مضراب زنی".

با رعایت نکات فوق می‌توان به درستی از کلمه "مضراب" در نوشتار استفاده کرد.

1. در نوازندگی تار، مضراب بسیار اهمیت دارد و تأثیر زیادی بر صدای ساز دارد.
2. نوازنده با مضراب دقیق و حساس خود، احساس عمیقی را به شنوندگان منتقل کرد.
3. مضراب‌های سریع و پرشور در موسیقی ایرانی، انرژی خاصی به قطعات می‌بخشد.