نیزه

کلمه «نیزه» در زبان فارسی به معنای یک نوع سلاح سر نیزه‌دار است و از نظر نگارشی و قواعد زبان فارسی می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:

1. هجی و نوشتار: «نیزه» به صورت «نیزه» نوشته می‌شود و در تلفظ آن، حرف «ز» صامت است.

2. نقش کلمه: «نیزه» معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌تواند در جملات به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر اجزای جمله استفاده شود.

3. جمع کلمه: جمع «نیزه» به صورت «نیزه‌ها» یا «نیزان» است. در متون رسمی و ادبی معمولاً از جمع «نیزه‌ها» استفاده می‌شود.

4. تراکم واژگانی: در متون ادبی و تاریخی، کلمه «نیزه» ممکن است در ترکیبات مختلفی همچون «نیزه جنگی» یا «نیزه شکار» به کار رود.

5. نشانه‌های دیگر: در متن می‌توان از انواع نشانه‌های نگارشی مانند ویرگول، نقطه و دیگر علامت‌ها برای جدا کردن جملات و مفهوم‌ها استفاده کرد تا جمله‌ها واضح‌تر شوند.

با رعایت این نکات، می‌توان نوشتار صحیح و معناداری پیرامون واژه «نیزه» داشت.

1. در جنگل، شکارچیان با نیزه‌های خود به دنبال شکار بودند.
2. در جشنواره باستانی، نبرد با نیزه‌ در میدان اصلی برگزار شد.
3. در اواخر عصر آهن، ساخت نیزه‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود.