هیبت

کلمه "هیبت" در زبان فارسی به معنای عظمت، شکوه و جلال است و در اینجا به چند نکته نگارشی و قواعدی که مرتبط با این کلمه است، اشاره می‌کنم:

1. معنا و کاربرد: "هیبت" معمولاً به عنوان اسم و در توصیف شخصیت‌ها یا چیزهایی با تأثیر قدرتمند و جلال به کار می‌رود. به عنوان مثال، می‌توانیم بگوییم: "هیبت فرمانده در میدان جنگ مشهود بود."

2. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه به صورت "هیبت" است و "ب" آن به صورت ضاربه و با تأکید بیان می‌شود.

3. جمع و مفرد: "هیبت" یک اسم غیر قابل شمارش است و معمولاً به صورت مفرد و بدون جمع به کار می‌رود. به عبارت دیگر، نمی‌توانیم بگوییم "هیبت‌ها".

4. نحوه‌ی نوشتن: این کلمه همیشه باید به صورت صحیح و با املای درست نوشته شود که به این شکل است: "هیبت".

5. نکات نگارشی: اگر در جملات خود از این کلمه استفاده می‌کنید، به فضای معنایی جملات و نحوه‌ی ارتباط آن با سایر کلمات توجه کنید تا مفهوم شفاف باشد.

مثال:

• "هیبت او تاثیر زیادی بر دیگران گذاشت."
• "در مقابل آن صحنه، همه از هیبت خداوندی که در آن بود، متحیر شدند."

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "هیبت" در نوشته‌های خود استفاده کنید.

1. وقتی او وارد اتاق شد، هیبت خاصی داشت که همه نگاه‌ها را به سمت خود جلب کرد.
2. تندیس‌های قدیمی از خدایان با هیبت imposing خود، احساس قدرت و احترام را در بین بازدیدکنندگان ایجاد می‌کنند.
3. هیبت جنگل‌های انبوه و صدای پرندگان در دل طبیعت، آرامش عجیبی به انسان می‌بخشد.