کلمه "واقعی" در زبان فارسی به معنای چیزی است که حقیقت دارد و یا در واقع وجود دارد. در اینجا به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه و استفاده از آن اشاره می‌کنم:

1. نحو و صرف:

   • "واقعی" به عنوان صفتی است که برای توصیف اسم‌ها به کار می‌رود.
   • مثلاً: "واقعی‌بودن یک شیء به ویژگی‌های آن بستگی دارد."

2. تطابق صفت و نام:

   • صفت "واقعی" باید با اسم مورد نظر از نظر جنس و عدد تطابق داشته باشد.
   • مثال: "این حقیقت واقعی است." (مذکر) و "این واقعیت واقعی است." (مونث)

3. نقش در جمله:

   • "واقعی" می‌تواند در جمله به عنوان صفت به کار رود و یا در ترکیبات مختلفی مانند عبارات توصیفی استفاده شود.
   • مثال: "او یک هنرمند واقعی است."

4. علامت‌گذاری و نگارش:

   • در نوشتار، صفت "واقعی" معمولاً به صورت متصل با کلمات قبل و بعد از خود نوشته می‌شود؛ نیازی به ویرگول یا نشانه‌گذاری خاصی ندارد مگر در موارد خاص ساختاری.
   • مثال: "افکار واقعی را باید جدی گرفت."
5. ترکیبات و عبارات:
   • "واقعی" می‌تواند با کلمات دیگر ترکیب شود و عبارات جدیدی بسازد، مانند "واقعیت واقعی"، "محبت واقعی" و...

توجه به این نکات می‌تواند به بهبود نگارش و درک درست از کاربرد "واقعی" در متن‌های فارسی کمک کند.

1. او همیشه سعی می‌کند احساسات واقعی خود را به دیگران نشان دهد.
2. در زندگی، تجربیات واقعی می‌توانند به ما درس‌های ارزشمندی بیاموزند.
3. این داستان بر اساس وقایع واقعی نوشته شده و احساسات عمیقی را منتقل می‌کند.