کلمه "واهب" در زبان فارسی به معنای بخشنده یا عطا کننده است و به طور خاص به خدای متعال اشاره دارد. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و نحوی مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. هجه‌نگاری: واژه "واهب" به دو صورت نوشته می‌شود: با و یکی از حروف علفی "ه" و با "الف" (واهب).

2. تلفظ: این کلمه معمولاً به صورت /vɒːhɛb/ تلفظ می‌شود. توجه به تلفظ صحیح در ارتباطات شفاهی مهم است.

3. نحو: "واهب" می‌تواند به عنوان اسم مختص (اسم خاص) مورد استفاده قرار گیرد. در این صورت، می‌تواند به یک نام خداوند اشاره کند.

4. تطبیق معنایی: در متون دینی یا ادبی، "واهب" با مفاهیم دیگری نظیر "بخشندگی"، "عطا"، و "رحمت" مرتبط است.

5. ترکیبات: این کلمه می‌تواند با دیگر واژگان ترکیب شود، مثلاً "واهبی" به معنای "متعلق به واهب" یا "بخشنده" استفاده شود.

6. نقطه‌گذاری: در جملاتی که از "واهب" استفاده می‌شود، باید به قواعد نقطه‌گذاری توجه شود؛ مثلاً در پایان جمله، باید نقطه گذاشته شود.

در نهایت، توجه به ساختارهای زبانی و قواعد نگارشی به درک و بیان بهتر معانی کمک می‌کند.

1. واهب عشق و محبت به خانواده‌اش همیشه در قلب آنها جای دارد.
2. معلم واهب علم و دانش به دانش‌آموزان خود است و تلاش می‌کند تا بهترین‌ها را به آنها بیاموزد.
3. در فرهنگ ما، واهب بخشش و سخاوت یکی از ویژگی‌های برجسته انسان‌های نیکوکار به شمار می‌رود.