کلمه "ورداشتن" در زبان فارسی به معنای‌ "برداشت" یا "دست برداشتن" به‌کار می‌رود. اما به لحاظ نگارشی و قواعدی، این کلمه در اصل یک فعل است که به صورت‌های مختلف و در زمان‌های مختلف صرف می‌شود. در اینجا نکات مهم مربوط به این کلمه آورده شده است:

1. نحو: "ورداشتن" به‌عنوان یک فعل، می‌تواند به موضوعات مختلف ارجاع داده شود. باید توجه داشت که فاعل و مفعول به‌درستی مشخص شوند.

2. صرف فعل:

   • زمان گذشته: برداشته (مثلاً "او برداشت.")
   • زمان حال: برمی‌دارد (مثلاً "او برمی‌دارد.")
   • زمان آینده: خواهد برداشت (مثلاً "او خواهد برداشت.")

3. استفاده در جملات:

   • از کلمه می‌توان در جمله‌هایی استفاده کرد که موضوع و مفعول را واضح بیان کند.
   • مثال: "او خرید را از روی میز برداشت."
4. نکات نگارشی:
   • در نوشتار رسمی، بهتر است از سبک‌های ساده و وضوح استفاده شود.
   • هم‌چنین توجه به قواعد علامت‌گذاری و استفاده صحیح از فاصله‌ها اهمیت دارد.

در نوشتن متون، دقت در معنی و مفهوم کلمه و ترکیب‌های آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

1. او با احتیاط کتاب را از روی میز برداشت و شروع به خواندن آن کرد.
2. بعد از تمام وعده‌های غذایی، من همیشه تمام ظروف را از روی میز ورداشتن و تمیز می‌کنم.
3. هنگامی که باران بند آمد، تصمیم گرفتیم چترهایمان را ورداشتن و به پیاده‌روی برویم.