کلمه "آژیرنده" به معنای کسی یا چیزی است که آژیر می‌زند. در زبان فارسی، واژه‌ها بر اساس قاعده‌های خاصی ساخته می‌شوند و دارای ساختار ویژه‌ای هستند. در اینجا به بررسی قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این واژه می‌پردازیم:

1. ساختار واژه:

   • "آژیر" ریشه اصلی است که به معنی صدای آژیر یا دستگاهی است که صدای بلندی تولید می‌کند.
   • پسوند "-نده" به معنی "کسی که کاری را انجام می‌دهد" به واژه اضافه شده است.

2. نحوه استفاده:

   • "آژیرنده" به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌تواند به افرادی که مسئولیت زدن آژیر دارند مثل پلیس یا مأموران امداد اشاره کند.

3. قواعد نگارشی:

   • هنگام استفاده از این کلمه در جملات، باید دقت کرد که به درستی به کار رود و با سایر اجزا جمله هماهنگی داشته باشد.
   • در صورت نیاز به جمع بستن، می‌توان از "آژیرندگان" استفاده کرد.

4. استفاده در جملات:

   • مثال: "آژیرنده برای هشدار به مردم آژیر کشید."
   • در این جمله، "آژیرنده" به عنوان فاعل عمل (زدن آژیر) به کار رفته است.
5. توجه به زبان معیار:
   • این کلمه باید در متون رسمی و معیار به کار رود و از واژه‌های غیررسمی و عامیانه پرهیز شود.

با رعایت این اصول و قواعد، می‌توانید به شکلی صحیح و مؤثر از کلمه "آژیرنده" در نگارش و گفتار خود استفاده کنید.

البته! در زیر سه جمله با کلمه "آژیرنده" آورده شده است:

1. صدای آژیرنده به وضوح در خیابان‌ها پیچید و مردم را به حالت آماده‌باش دعوت کرد.
2. در هنگام وقوع زلزله، آژیرنده‌های هشدار برای جلوگیری از خطرات بیشتر به صدا درآمدند.
3. با شنیدن صدای آژیرنده، همه ساکنان ساختمان به سرعت به سمت خروجی‌ها رفتند.