بینایی

کلمه "بینایی" در زبان فارسی به معنای توانایی دیدن و مشاهده است و در دسته‌ی اسم‌ها قرار می‌گیرد. در زیر به برخی قواعد و نکات نگارشی و دستوری مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. تشکیل کلمه: "بینایی" از ریشه‌ی "دیدن" (بین) و پسوند "-ایی" تشکیل شده است که به معنای "کیفیت" و "خصوصیت" است.

2. نقش گرامری: "بینایی" می‌تواند به عنوان اسم و به عنوان صفت در جملات استفاده شود. به عنوان مثال:

   • اسم: «بینایی او بسیار خوب است.»
   • صفت: «این تصویر دارای کیفیت بالای بینایی است.»

3. استفاده در ترکیب‌ها: می‌توانید "بینایی" را در ترکیب‌های مختلف به کار ببرید:

   • "بینایی رنگ" (توانایی تشخیص رنگ‌ها)
   • "بینایی شب" (توانایی دیدن در نور کم)

4. قواعد نگارشی: در نگارش، باید به دقت و وضوح کلمه توجه کنید. همچنین، اگر این کلمه در متنی به کار می‌رود که شامل علامت‌گذاری است، باید توجه داشته باشید تا از درست بودن نیروی زبانی و فرم جمله اطمینان حاصل کنید.

5. انتخاب هم‌معنی‌ها: در جملات می‌توانید از هم‌معنی‌های "بینایی" مانند "دید" و "نابینایی" (به معنای عدم توانایی دیدن) استفاده کنید.

با توجه به این نکات می‌توانید در متن‌ها و نوشته‌های خود از کلمه "بینایی" به درستی استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "بینایی" در جمله آورده‌ام:

1. بینایی انسان به او امکان می‌دهد تا جهان پیرامون خود را ببیند و با آن تعامل کند.
2. بیماری‌های چشمی می‌توانند به تدریج منجر به کاهش بینایی شوند.
3. تحقیقات نشان می‌دهد که تمرینات خاص می‌توانند کیفیت بینایی را بهبود بخشند.
4. بینی افراد با بینایی محدود، اغلب به ادراکات دیگر خود متکی هستند.
5. بینایی قوی او به او کمک کرد تا جزییات کوچک را در مناظر طبیعی ببیند.

اگر سوال دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!