کلمه «پادراز» در زبان فارسی به معنای «کسی که پایش بلند است» یا «پای دراز» به کار می‌رود. برای نگارش صحیح و قواعد مربوط به این کلمه، نکات زیر را مد نظر داشته باشید:

1. تلفظ: کلمه «پادراز» به صورت «پادَراز» تلفظ می‌شود. توجه به حروف صدادار و نحوه تأکید بر بخش‌های مختلف کلمه اهمیت دارد.

2. نگارش: این کلمه به صورت منفصل و بدون علامت خاصی از نوشتار می‌شود. یعنی باید در متن به‌درستی و با فاصله از کلمات دیگر نوشته شود.

3. قواعد نگارشی:

   • در جملات رسمی و ادبی توصیه می‌شود از این کلمه به شیوه مناسب استفاده کنید.
   • در جمله: «او یک پادراز است» یا «دیروز یک پادراز را دیدم» به کار می‌رود.
4. ترکیبات و صرف:
   • اگر بخواهید از این کلمه در ترکیبات استفاده کنید، می‌توانید آن را به‌عنوان صفت به کار ببرید: مثلاً «پادراز بودن» یا «پادرازی».

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «پادراز» در جملات و متون مختلف استفاده کنید.

البته! در اینجا سه جمله با کلمه "پادراز" آورده شده است:

1. آفتاب‌پرست با بدن پادراز خود به راحتی می‌توانست بین شاخه‌های درختان پنهان شود.
2. او برای سفر به کوه‌های پادراز، کوله‌بار سنگینی بسته بود.
3. بچه‌گربه‌ای با پاهای پادراز و毛های نرم در حیاط بازی می‌کرد.