تشویش

کلمه "تشویش" در زبان فارسی به معنای نگرانی یا اضطراب است و به شکل‌های مختلفی در جملات استفاده می‌شود. در ادامه به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه می‌پردازیم:

1. نوشتار صحیح: کلمه "تشویش" به همین صورت و با "چ" نوشته می‌شود و نباید به اشتباه به صورت‌های دیگری مانند "تشویس" نوشته شود.

2. استفاده در جملات: این کلمه معمولاً به‌عنوان اسم به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "او به خاطر امتحان تشویش داشت."
   • "تشویش در رفتار او قابل مشاهده بود."

3. نقش واژگانی: "تشویش" می‌تواند در جمله به عنوان مفعول، فاعل یا اسم پسوندی باشد. مثلاً:

   • "تشویش او برطرف شد." (مفعول)
   • "تشویش در او ایجاد شد." (فاعل)

4. ترکیب‌ها: این کلمه می‌تواند با دیگر واژه‌ها ترکیب شود، مانند:

   • "تشویش ذهنی" که به اضطراب یا نگرانی در ذهن اشاره دارد.
   • "تشویش عمومی" که به نگرانی در سطح جامعه اشاره دارد.

5. نکات معنایی و مناسب: در استفاده از این کلمه، توجه به معنای آن و مناسب بودن زمینه گفتگو یا نوشتار اهمیت دارد. مثلاً در متن‌های رسمی یا اداری، از بیان احساسات شخصی کمتر استفاده می‌شود.

6. نحوه‌ی تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه "تَشویش" است و بر روی حرف "ش" تاکید می‌شود.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "تشویش" به‌درستی در نگارش و صحبت استفاده کرد.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "تشویش" در جمله آورده شده است:

1. تشویش ذهنی او باعث شد که نتواند به خوبی روی درس‌هایش تمرکز کند.
2. تشویش ناشی از اخبار منفی اخیر، بسیاری از مردم را نگران کرده است.
3. او با وجود تشویش درونی‌اش، تصمیم به شرکت در جلسه گرفت.
4. تشویش و اضطراب قبل از امتحان، برای بسیاری از دانش‌آموزان عادی است.
5. عدم وجود اطلاعات دقیق می‌تواند باعث تشویش و سردرگمی در افراد شود.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!