کلمه "سکرآور" در زبان فارسی به معنای چیزی است که انسان را مست می‌کند یا او را به حالت نشئه و عدم هوشیاری می‌برد. این کلمه از بخش‌های "سکر" (که به معنای مستی یا حالت نشئه است) و "آور" (که به معنای ایجاد یا تولید کننده است) تشکیل شده است.

قواعد نگارشی و دستوری:

1. نوشتار: کلمه "سکرآور" به صورت پیوسته نوشته می‌شود و به هم‌چنین از نظر تلفظ به دو بخش تقسیم نمی‌شود.

2. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه "سکرآور" است و باید در نگارش به این صورت حفظ شود.

3. مفاهیم مرتبط: این کلمه می‌تواند به صورت صفات و همچنین در جملات توصیفی استفاده شود. مثلاً:

   • جمله توصیفی: "این نوشیدنی سکرآور است."
   • جمله تبیینی: "موادی که سکرآور هستند، گاهی تاثیرات منفی بر سلامت دارند."

4. جایگاه در جمله: به عنوان صفت در کنار اسم‌ها به کار می‌رود. مثلاً: "مواد سکرآور".

5. استفاده در متون ادبی: در شعر و نثر فارسی، کلمه "سکرآور" می‌تواند به صورت استعاری نیز استفاده شود تا به حالتی از غرق شدن در عشق یا هنر اشاره کند.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "سکرآور" به درستی و در قالب‌های مختلف استفاده کرد.

1. طعم شیرین این دسر به قدری سکرآور است که نمی‌توانم از کنار آن بگذرم.
2. برخی از نوشیدنی‌ها به خاطر وجود قند بالا، می‌توانند سکرآور و اعتیادآور باشند.
3. صدای موسیقی در این جشن به قدری سکرآور بود که همه را به رقص واداشت.