عبرت آموز

کلمه «عبرت آموز» در فارسی به ترکیبی اشاره دارد که معمولاً به معانی آموزشی یا تلنگری اشاره می‌کند که از تجربیات یا وقایع مختلف به دست می‌آید. برای استفاده صحیح از این کلمه و رعایت قواعد نگارشی، نکات زیر را در نظر داشته باشید:

1. ترکیب دو بخش: «عبرت» و «آموز» هر دو به تنهایی معنا دارند. «عبرت» به معنای تجربه‌ای است که باید از آن درس گرفت و «آموز» به معنای آموزش‌دهنده یا دلالت‌کننده است. بنابراین، این ترکیب به معنای «دروس آموزنده» یا «تجربه‌های آموزنده» است.

2. استفاده در جملات: این واژه معمولاً در جملات به عنوان صفت برای توصیف یک موضوع، داستان یا واقعه‌ای به کار می‌رود. مثلاً:

   • این واقعه عبرت‌آموز است.
   • ما باید از سرگذشت گذشتگان عبرت بگیریم.

3. نوشتار: در نوشتار، این ترکیب به صورت «عبرت‌آموز» و با حرف «آ» جدا نوشته می‌شود. در نوشتار رسمی، می‌توانید از کاراکترهای صحیح فارسی استفاده کنید.

4. جایگاه در جمله: معمولاً این ترکیب می‌تواند به عنوان صفت، در کنار اسم‌ها قرار گیرد: «قصه عبرت‌آموز»، «تجربه عبرت‌آموز».

5. نگارش صحیح: توجه کنید که این کلمه باید همیشه به صورت «عبرت‌آموز» و با تنوین صحیح نوشته شود. اگر در نوشتار به صورت «عبرت آموز» یا «عبرت‌آموز» بدون خط تیره آورده شود، نادرست خواهد بود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «عبرت‌آموز» به درستی در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.