کلمه "عصیانگر" به معنای فردی است که به قوانین یا هنجارهای اجتماعی و اخلاقی بی‌توجهی می‌کند و معمولاً به عنوان یک فرد شورشی یا نافرمان شناخته می‌شود. در نگارش و استفاده از این کلمه، توجه به چند نکته مهم است:

1. تلفظ صحیح: کلمه "عصیانگر" به صورت "عَصْیان‌گَر" تلفظ می‌شود. توجه به حرکات حروف در نوشتار و خوانش آن اهمیت دارد.

2. استخدام در متن: این کلمه می‌تواند به عنوان صفت یا اسم به کار رود. مثلاً:

   • به عنوان صفت: "او یک فرد عصیانگر است."
   • به عنوان اسم: "عصیانگر همواره در مقابل ظلم می‌ایستد."

3. ترکیب‌ها و معانی مشابه: مواقعی ممکن است به کلمات مشابه مثل "شورشی" یا "نافرمان" نیز اشاره شود. توجه به معانی و بافت‌های مختلف این واژه‌ها در متن‌های مختلف امری ضروری است.

4. نگارش صحیح: هنگام نگارش، از استفاده نادرست یا افراطی در به‌کارگیری این کلمه خودداری کنید. به طوری که استفاده از آن در جای و موقعیت مناسب صورت گیرد.

5. نکات نگارشی: اگر این کلمه در یک جمله به کار می‌رود، توجه به قواعد نگارشی دیگر جمله نیز مهم است؛ به عنوان مثال، رعایت ویرگول‌ها و جملات پیچیده از اهمیت بالایی برخوردار است.

در نهایت، استفاده از این کلمه باید مطابق با زمینه و بافتی باشد که در آن قرار دارد تا معنا و مفهوم دقیق‌تری منتقل شود.

1. او یک عصیانگر واقعی بود که هیچ‌گاه قواعد جامعه را نمی‌پذیرفتی و همیشه به دنبال راه‌های جدیدی برای ابراز عقایدش بود.
2. در داستان، شخصیت اصلی به عنوان یک عصیانگر شناخته می‌شود که در برابر ظلم و بی‌عدالتی می‌ایستد و حاضر نیست سکوت کند.
3. رفتار عصیانگر او باعث شد تا روابطش با خانواده و دوستانش تحت تأثیر قرار گیرد و نتواند به راحتی ارتباط برقرار کند.